 | [Klik op de afbeelding hiernaast voor foto's] |
Dag 5: In de file naar Oaxaca
Iedereen heeft deze nacht beter geslapen, gelukkig.
Stipt om 7u stonden we bij het ontbijt dat net open was. We konden kiezen uit enkele gerechten en gelukkig kon Marie-Laure vertalen. Ze kennen hier echt geen woord Engels. We kozen voor american breakfast dat bestond uit verse eieren met zwarte bonensaus en een kommetje papaya. Die zijn duidelijk nog nooit in de US geweest😝
We vertrokken voor een lange rit naar Oaxaca. Onderweg deden we ook nog tempels aan. Het begon helaas al met een uur file owv wegenwerken, ttz niemand werkte , iedereen stond wat rond te kijken. Er kwamen voortdurend mensen rond die koekjes verkochten of nootjes of drank. Alles zelf verpakt zag je duidelijk. Dat laten we maar mooi passeren.
Na de file ging het vlotjes. Al hebben ze hier wel een vreemde manier van rijden. er zijn maar 2 rijstroken op de tolwegen , dus om iemand voorbij te steken creëeren ze een middelste derde rijstrook. Dat is wel wat aanpassen in het begin. Je moet dus zelf soms rechts over je lijn rijden of zelf in het midden.
Het landschap was heel ruig en uitgestrekt met nauwelijks bewoning. Op sommige plaatsen stond het vol hoge cactussen op andere was er dan weer een witte ondergrond en af en toe ook rode rotsen.
De tol kan hier enkel cash betaald worden dus je moet altijd zien dat je genoeg bij je hebt. Dat is wel vervelend. We zijn zo gewoon van alles met de kaart te betalen.
Na ongeveer 5 uur rijden kwamen we toe op onze bestemming. We aten snel wat brood, namen de paraplu's mee en kochten een toegangsbiljet. En ja, inderdaad, we hadden weer prijs: het begon te druppelen en al snel viel het met bakken uit de lucht. Wat nu? Veel keuze hadden we niet, dus we besloten om toch maar door de grote site te lopen. Dat verliep niet zo vlotjes, want het gras was al erg sompig. Er was gelukkig een leuning om langs de trappen naar boven te klauteren want anders was het echt gevaarlijk. Even blijven staan was er niet bij, maar we liepen moedig toch alles af. Het was erg groot, maar we vinden toch dat ze op elkaar lijken allemaal.
Wel knap dat ze zo nog rechtstaan na 2000 jaar. We kwamen druipnat toe aan de auto. Hup naar het hotel waar we eindelijk droge kleren aan konden doen. De wifi doet het hier prima, dat was de meevaller van de dag.
s Avonds hebben we gegeten op het Zocalo met een cocktail erbij. Marie-Laure probeerde het lokale gerecht kip met mole maar dat is toch niet voor herhaling vatbaar. Een gekruide saus is het die er uitziet als chocolade.
Morgen weer iets anders bezichtigen dan tempels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten